Turingtoets

Deel van 'n reeks oor
Kunsmatige intelligensie
Belangrikste doelwitte Kunsmatige algemene intelligensie Beplanning Rekenaarvisie Algemene speletjie speel (KI) Kennisvoorstelling Masjienleer Natuurliketaalverwerking Robotika KI-veiligheid
Benaderings Simbolies Diepleer Bayesiese netwerk Evolusionêre algoritmes Gesitueerde benadering Hibriede intelligente stelsels Stelselintegrasie
Filosofie Chinese kamerargument Vriendelike KI Beheer probleem/Oorname Etiek Eksistensiële risiko Turingtoets
Geskiedenis Tydlyn Dartmouth-werkswinkel Vordering KI-winter AI-oplewing
Tegnologie Toepassings Projekte Programmeertale
Woordelys Woordelys
s • b • w

Die Turingtoets, oorspronklik genoem die Nabootsingspel deur Alan Turing in 1950,^[2] is 'n toets van 'n masjien se vermoë om intelligente gedrag te toon, gelykstaande aan, of ononderskeibaar van, dié van 'n mens. Turing het voorgestel dat 'n menslike evalueerder natuurlike taalgesprekke tussen 'n mens en 'n masjien sal beoordeel wat ontwerp is om menslike reaksies te genereer. Die evalueerder sou bewus wees dat een van die twee gespreksgenote 'n masjien was, en alle deelnemers sou van mekaar geskei word. Die gesprek sal beperk word tot 'n teks-alleen kanaal, soos 'n rekenaarsleutelbord en skerm, so die resultaat sal nie afhang van die masjien se vermoë om woorde as spraak weer te gee nie.^[3]

As die evalueerder nie die masjien betroubaar van die mens kon onderskei nie, sou gesê word dat die masjien die toets geslaag het. Die toetsuitslae sal nie afhang van die masjien se vermoë om korrekte antwoorde op vrae te gee nie, net van hoe baie sy antwoorde ooreenstem met dié wat 'n mens sou gee.

Die toets is deur Turing in sy 1950-artikel "Computing Machinery and Intelligence" bekendgestel terwyl hy by die Universiteit van Manchester gewerk het.^[4] Dit begin met die woorde: "Ek stel voor om die vraag te oorweeg, 'Kan masjiene dink?'" Omdat "dink" moeilik is om te definieer, kies Turing om "die vraag te vervang deur 'n ander, wat nou verwant is daaraan en uitgedruk word in betreklik ondubbelsinnige woorde."^[2] Turing beskryf die nuwe vorm van die probleem in terme van 'n driepersoonspeletjie genaamd die "nabootsingspeletjie", waarin 'n ondervraer vrae aan 'n man en 'n vrou in 'n ander vertrek stel om te bepaal die korrekte geslag van die twee spelers. Turing se nuwe vraag is: "Is daar denkbare digitale rekenaars wat goed sal vaar in die nabootsingspeletjie?" Hierdie vraag, het Turing geglo, was een wat eintlik beantwoord kon word. In die res van die referaat het hy aangevoer teen al die groot besware teen die stelling dat "masjiene kan dink".^[2]

Sedert Turing sy toets bekendgestel het, is dit beide hoogs invloedryk en wyd gekritiseer, en het 'n belangrike konsep in die filosofie van kunsmatige intelligensie geword.^[5][6] Sommige van sy kritiek, soos John Searle se Chinese kamer, is self kontroversieel.

1. ↑ Beeld aangepas vanaf Saygin 2000
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2} Turing 1950, p. 433.
3. ↑ Turing het oorspronklik 'n teledrukker voorgestel, een van die min tekskommunikasiestelsels wat in 1950 beskikbaar was.(Turing 1950, p. 433)
4. ↑ "The Turing Test, 1950". turing.org.uk. The Alan Turing Internet Scrapbook. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 April 2019. Besoek op 23 April 2015.
5. ↑ Saygin 2000.
6. ↑ Russell & Norvig 2003, pp. 2–3, 948.